وقتی من تمام حرف‌هایم را کنار هم می‌چینم، روی تاقچه حسّم؛
وقتی عکس دوستت دارم‌هایم از روی تاقچه، بر مردم چشمانم منعکس می‌شود؛
وقتی سرمای دستانم اثر تمام گرماییست که این حس‌ّ و حال از وجودم گرفته‌ست؛
وقتی لبخندم کم از هلال ماه شب‌های چشمانم نیست؛ وقتی من منم که عشق تو باشم؛
وقتی تو تویی که روح من باشی؛ هرگزم مرا دیده‌ای؟ هرگز این عشق را خوانده‌ای؟

مرا بخوان، که خط به خط من یعنی تو!

نوشته شده در پنج شنبه 88/11/8ساعت 10:20 عصر توسط زهرا حکیم آرا نظرات ( ) |