خردمند
امشب، با وجود این هوای بارونی و دونفره تهران، و غوغای بیامان واژههای رنگی، هر کاری میکنم که شاید بتونم چهار تا جمله بنویسم- اما دریغ از یک کلمه!
غرض اینکه انگار این نوشتن ما هم دوباره کم درد سر نساخته. آقا ای امان! توی پُست آرمانشهر نوشتهبودم- بیزحمت یکی بیاد یه قوطی چای از اون بالا بده دست من! ( البته با یک مقدار تفاوت در بافت ادبی)- کم مونده بود همه چهارپایه بذارن بیان پشت دیوار دل ما ببین این طرف چه خبره. هیچی بابا!! خبری نیست. امن و امان. – یه نگاه به من بندازین معلوم میشه کی رنگ این حرفاست!
توی پست اخیر- حرف از تو نیست- آخرش نوشتم: ننگت باد—یکی از دوستانم توی یه ایمیل نوشته: چرا به این بنده خدا که اومده بهت قوطی چای رو داده فحش میدی!؟-- بابا این پُست به قبلی چه ربطی داره رُفقا؟!
به هر حال من عاشق خوندن نظرات همه شما هستم. گاهی توبه میکنم که اینطور و به این سبک اخیر ننویسم، ولی انگار نه انگار که توبه کردم. قضیه اینه که:
الا ای پیر فرزانه مکن عیبم ز میخانه که من در ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم
به هر حال از اینکه زمانی رو صرف خوندن این سیاهه میکنید، متشکرم!
حرف از بودن و نبودن تو نیست. حرف از این حس من است که طاقباز- به امید دیدن ستاره اقبالمان - بر ایوان دلم خوابیده. حرف از این ستاره و نجوم و حال و احوال و- ای خدا حوّل حالنا- ست. نه!... حرف از تو بیایی و نیایی نیست. حرف از این است که مبادا یک روز باشی و گویی که هرگز نبودهای. حرف از تکلیف این دل بیقرار من است که بین زمین و آسمان ِ حس و حال تو معلق است وبیصدا دست و پا میزند.
حرف از حس و حال من نیست. حرف از حضور و غیاب حال و احوال توست. حرف از این جام چشمان من و میخانه احساس توست. حرف از این است که – ای کاش... :
میخانه اگر ساقی صاحبنظری داشت میخواری و مستی ره و رسم دگری داشت
حرف از من است و این بغض فروخوردهی ناشکسته- حرف از این نقاب شادی و شانههای انتظار است. حرف از این خندههای کفن شده است و این فوّاره کلام من- که مدتهاست بسته است. حرف از تو نیست. حرف از این روزه بی تو نشستن است، که انگار نه انگار که:
روزه هرچند که مهمان عزیز است ای دل صحبتش موهبتی دان و شدن انعامی
حرف از من است و این کودک احساس من که نشسته بر جاده "شاید"ها! زانو بغل گرفته و گاه اگر باد نجوایش را به گوشـی برساند:
یار من چون بخرامد به تماشای چمن برسانش زمن ای پیک صبا پیغامی
حرف از این پیغامهاست. حرف از این چشم نابینا و گوش ناشنوای توست! حرف از تو نیست. حرف از هر چه بادا بادهای توست؛ و این حس رفته بر باد! ای وای که بیشکیب از پس این همه ویرانی، کم روا نیست اگر بگویم: ننگت باد!
برای تو مینویسم که ورد زبان ثانیههای این روزگار من شدهای.
برای تو، که تمام آرزویم رسیدن به اوتوپیای با تو بودن است.
برای تو که خرمای بر نخیل من- نه نه، هرگز- که نزدیکتراز خیال منی! برای تو که نشسته بر حسّ و آمال منی! برای "تــو" مینویسم.
برای تو میگویم که من خستهام از این آهنگ بی کلام صحنه بازیمان. از این اکسپرسیونیسم- ...(؟)- از این ژانر عاشقانه- از این سکوت. تمام نقش من انتظار و تمام حس تو- فقط نگاهی از دور! و این زندگی که بیکلام، میرقصاندمان.
برایت از این روزگار میگویم. از این ثانیهها که میگذرند- از این مدرنیسم عاشقانه...- و از این امید که بیخیال ِ این روزگار در من غوغا میکند.
ای هولهی هـَوار (؟؟)- از این بوسههای دیجیتال؛ از این دست تکان دادنهای مدام من- از این یادآوریهای "بودن"- که آی من هستم!-
و چه بلوایی میکند حسّـم- وقتی تو حتی گاهی فقط سری تکان میدهی- که هستی!
با تو میگویم از این حسّ پررنگ و بیریایم! چقدر ذهنم عاشقانه رویای با تو بودن را در آغوش میکشد.
برای تو مینویسم که گاهی بلند بلند در افکارم میخوانمت: " دست من به این بالاها نمیرسد- کجایی؟!" – و قوطی چای که فقط چند ثانیهی بعد، در دست من است و من که برای ثانیههایی در آغوش تو!
--- اوووه! چه حسّ زنانهای- غرق در کشور احساس! و چه حساس!...
بیدار میشوم. عجب آرمانشهری؟! شرطش "بودن" است؛ توشهاش "خواستن" و "ماندن"- بهایش "عشق"- و مخاطراتش "غرور و گوشهنشینی"-
...
Design By : Pars Skin |