از آنچه آموختم در عجبم و پرسشی روحم را به نوسان می‌کشد:

ما یک روز همان دو قطره آب بودیم که ذات و اصالت انعطاف، از ما "ما" ساخت. شاید همنشین سنگ‌ها شدیم، شاید فشار دوران از آب سنگ ساخت. هاه! هر چه بود و هر بهانه که کرد، همه کس می‌داند که سنگ را رسیدن به لایتناهی دریا ممکن نیست، مگر به فشار دوران، و اگر شود، به عمق نخواهد رفت و به اول راه می‌ماند. باز هم به امید ذات و اصالت، انگشت به دهان بنشینیم و نظاره‌گر باشیم و آرزو کنیم؟

 

نوشته شده در چهارشنبه 90/9/2ساعت 11:58 صبح توسط زهرا حکیم آرا نظرات ( ) |