به بهترینم که تویی می‌نویسم.
به تو که رنگ تمام روزگار منی. آفتاب روز و ماهتاب شبی!
به تو می‌نویسم، از این حس آبی بی‌دریغ؛ از این عشق جاری سرشار؛ از هر آنچه رنگ خوبیست و از تو آغاز می‌شود، در من تداوم می‌یابد و بعد تا همیشه ما جاودانه می‌گردد.
به تو که به خنده‌ات کبوتر روحم در فضای نگاه‌هامان به پرواز در می‌آید و به حس ابرک نگاهت، رعد بغض من بی‌هوا می‌زند و بعد... بعد- از باران چشمم غنچه لب‌ها که تر می‌گردند، هیچ؛ رودی می‌سازد تا زیر دره چانه و بعد شانه‌هایت مأمن امن همیشه می‌گردند...
به تو می‌نویسم که همیشه دلم برای دیدنت در سرازیری انتظار قنج می‌رود.
به تو می‌نویسم از بودن، ماندن و از تمام بالا و پایین‌ها و پیچ و خم‌ها.
به تو می‌نویسم، از این پس و تا ...

 

نوشته شده در پنج شنبه 87/6/7ساعت 12:25 صبح توسط زهرا حکیم آرا نظرات ( ) |