برای تو می‌نویسم که ورد زبان ثانیه‌های این روزگار من شده‌ای.
برای تو، که تمام آرزویم رسیدن به اوتوپیای با تو بودن است.
برای تو که خرمای بر نخیل من- نه نه، هرگز- که نزدیک‌تراز خیال منی! برای تو که نشسته بر حسّ و آمال منی! برای "تــو" می‌نویسم.
برای تو می‌گویم که من خسته‌ام از این آهنگ بی کلام صحنه بازی‌مان. از این اکسپرسیونیسم- ...(؟)- از این ژانر عاشقانه- از این سکوت. تمام نقش من انتظار و تمام حس تو- فقط نگاهی از دور! و این زندگی که بی‌کلام، می‌رقصاندمان.
برایت از این روزگار می‌گویم. از این ثانیه‌ها که می‌گذرند- از این مدرنیسم عاشقانه...- و از این امید که بی‌خیال ِ این روزگار در من غوغا می‌کند.
ای هوله‌ی هـَوار (؟؟)- از این بوسه‌های دیجیتال؛ از این دست تکان دادن‌های مدام من- از این یادآوری‌های "بودن"- که آی من هستم!-
و چه بلوایی می‌کند حسّـم- وقتی تو حتی گاهی فقط سری تکان می‌دهی- که هستی!
با تو می‌گویم از این حسّ پررنگ و بی‌ریایم! چقدر ذهنم عاشقانه رویای با تو بودن را در آغوش می‌کشد.
برای تو می‌نویسم که گاهی بلند بلند در افکارم می‌خوانمت: " دست من به این بالاها نمی‌رسد- کجایی؟!" – و قوطی چای که فقط چند ثانیه‌ی بعد، در دست من است و من که برای ثانیه‌هایی در آغوش تو!
--- اوووه! چه حسّ زنانه‌ای- غرق در کشور احساس! و چه حساس!...
بیدار می‌شوم. عجب آرمانشهری؟! شرطش "بودن" است؛ توشه‌اش "خواستن" و "ماندن"- بهایش "عشق"- و مخاطراتش "غرور و گوشه‌نشینی"-

...

نوشته شده در دوشنبه 88/1/3ساعت 12:38 صبح توسط زهرا حکیم آرا نظرات ( ) |