حسی‌ست که بر این زن، بر این حوری حریر پوش احساس می‌خواند. شعریست که با نگاهش آغاز می‌شود و قافیه‌هایی‌ست که با هارمونی حس و آهنگ قلبش، شعر ِ بودن را مزین می‌سازند. این زن، این قلب تپنده، این شعر روان هستی، این زبان فصیح خلقت، این جذبه و شور، این دلیل زندگی، این حس مانا، یعنی ماندن!
پس بیا و همیشه بمان!

نوشته شده در جمعه 87/11/18ساعت 11:26 صبح توسط زهرا حکیم آرا نظرات ( ) |