انگار این دنیا هزار جور رنگ داره که تو هیچ وقت نمی‌تونی به رنگش در بیای!
شایدم قرار نیست که تو به رنگ دنیا در بیای.
اما اگه بخوای میشه دنیا رو رنگ خودت و خواسته‌هات بکنی! آخه فکر می‌کنم تو آدمی!!
انگار کل این عالم و آدم همه و همه یه جور حرف بیشتر ندارن!
من می‌گم هر چی هم که آدم به هزار نحو حرف بزنه، بازم سر و تهش رو بزنی یه معنا بیشتر نداره؛
آدما هر رنگی که باشن، با هر طرز فکرو نگاهی، تمام هدفشون بودنه. و بودن معنی‌ زندگیه.
کاش برای بودن و زندگی کردن از بند و تعلق "من" جدا باشیم!
کاش سیب کرم خورده‌ی آفتاب دیده‌ای نشیم، که فکر کنیم دنیا همین آویزون بودن به درخت برای کشیدن نفس‌های آخره!
کاش آویزون دنیا نباشیم، که بر عکس، چنان راه بریم که زمین زیر پاهامون بلرزه!
...

نوشته شده در یکشنبه 87/11/6ساعت 11:49 عصر توسط زهرا حکیم آرا نظرات ( ) |